Kerstvakantie. De scholen zijn drie weken dicht. Gelukkig gaat het KDC wel gewoon door en houdt Levi zijn normale ritme. In de laatste week besluiten we om twee dagen naar Plopsaland te gaan. En terwijl het hagelt en regent in Nederland, reizen we af naar het zonnige zuiden. Levi vindt het maar wat gezellig zo’n autoritje. Eenmaal daar aangekomen, krijgt hij al meteen in de lobby van het hotel Paw Patrol autootjes in het oog waar hij mee wil spelen. Maar dat mag niet. Een driftbui volgt. En er bekruipt me een gevoel van: wat hebben we gedaan? Was dit wel zo’n goed idee? Samen krijgen we Levi weer terug in zijn buggy. We zetten hem vast en pakken hem goed in, want het is koud buiten en zuslief kan niet wachten om op weg te gaan naar het pretpark. Levi komt tot rust met de iPad. En natuurlijk weten we dat je negatief gedrag niet moet belonen. Maar met een schreeuwend en boos jongetje het pretpark in, dat zie ik ook niet zitten.

Eenmaal in het park blijkt dat kinderen vanaf 6 jaar een mondkapje moeten dragen. Gelukkig is Levi nog 5 dus hij ontspringt de dans. Omdat hij niet kan wachten in wachtrijen, gaan we een invalidenkaart aanvragen. Blijkbaar geldt er in België een puntensysteem waarbij je punten krijgt naar de aard van je beperking. Op basis van die punten wordt bepaald of je in aanmerking komt voor een invalidenkaart. En voor de zoveelste keer bedenk ik me dat het toch best handig zou zijn als je aan Levi zou zien dat hij een beperking heeft. Gelukkig heb ik thuis wel een foto gemaakt van de brief waaruit blijkt dat hij het Fragiele X Syndroom heeft. De medewerker maakt een uitzondering en we krijgen een kaart. Uiteindelijk zijn alleen de autootjes geschikt voor Levi. Hij houdt niet van snelle of draaiende attracties dus het houdt al snel op. Maar hij vindt het prima in zijn buggy met de iPad. En zuslief heeft de dag van haar leven.

Eenmaal terug in het hotel begint het feest ook voor Levi. Want al zeggen de Studio 100 figuren hem niets, hij vindt het hotel fantastisch. De mooie lampjes, het lekkere eten in het restaurant, de lift, het kabouter Plop stapelbed waar hij heerlijk onderin kan slapen waar het lekker schemerig is en natuurlijk aandacht. Eigenlijk maakt het Levi niet uit waar we zijn als we maar met z’n viertjes zijn en er aandacht is voor elkaar. En dan de douche met twee douchekoppen: Levi geniet er met volle teugen van en valt die avond moe maar voldaan in slaap.



De volgende dag regent het. Papa en grote zus trotseren het weer en gaan het park nog even in. Ik ga met Levi naar het zwembad. Ook hier weer volledig gethematiseerd. De glijbanen zijn dicht in verband met de corona maatregelen maar dat maakt Levi niets uit. Samen met mama in een bijna leeg zwembad. Hij vindt het geweldig. Hij rent voor me uit het water in, het bad is op zijn diepst 1.30 meter diep dus Levi kan bijna overal staan. Hij geniet en komt helemaal tot rust.

Voor we naar huis gaan, zijn we nog even in de lobby. Daar zijn mensen in een Paw Patrol pak voor een Meet en Greet met de enthousiaste kinderen die op ze af komen rennen. Maar dan krijgt één van hen Levi in het oog en komt naar hem toe. Levi kijkt een beetje verbaasd, lacht dan verlegen. Je ziet hem denken: hé jou ken ik van mijn filmpjes. Ze nemen echt de tijd voor hem. Ze lopen een rondje met de buggy. Levi kijkt wat verbaasd maar laat het wel toe. Hij voelt ook aan de pakken, alsof hij niet kan geloven dat ze hier echt bij hem staan. En ik geniet. Want Levi zoekt deze figuren niet zelf op. Maar hoe fijn dat deze mensen juist voor hem aandacht hebben en zo de tijd voor hem nemen. Ik ben dat in Nederland nog niet eerder tegengekomen.

En als we aan het einde van de dag dan toch echt naar huis gaan, trotseren we de driftbui die Levi krijgt. Want in dit geval betekent het dat hij zo geniet dat hij niet naar huis wil. Moe en vol nieuwe indrukken rijden we naar huis. Met een slapend jongetje op de achterbank. En ik besef wat een geluk wij met hem hebben. Want hoeveel ouders zijn er niet die met hun kind met een beperking niet dit soort uitjes kunnen doen? Omdat het te druk is, of teveel herrie, teveel prikkels. Het maakt me dankbaar en ik hoop dat Levi nog heel lang zo blijft. Dat hij geniet van onze aandacht. En dat dat genoeg is.

Deze vijfde blog is geschreven door Lydia, moeder van Levi en inspirerend blogster. Benieuwd naar meer verhalen? Lees dan ook het voorstelrondje, haar vakantieblog, en alles over wankelende moederdromen, de feestdagen en herinneringen.