Naast het heerlijke gevoel haar thuis te hebben is het ook best spannend. Ik wil er graag voor zorgen dat we die korte momenten dat we samen zijn een zo’n leuk mogelijke tijd met elkaar hebben. En hoppa, daar leg ik gelijk weer een hoog eisenpakket bij mijzelf neer. Volgens mij een universeel moeder-dilemma. We willen het gezellig, leuk en iedereen tevreden. Voor minder doen we het niet toch? Maar eerlijk is eerlijk. Met onze zorg intensieve kids hebben we het niet altijd in de hand, hoe goed we het ook willen doen. Herken je dat?
En zo staat er al een week op de planning dat wij de woensdagmiddag van de herfstvakantie met elkaar naar het bos gaan. Het tijdstip is vastgesteld en we gaan, net als altijd, onze bekende route lopen. Voor onze ASS-er essentieel om het uitje zo soepel mogelijk te laten verlopen. Na de wandeling staat er op het programma dat we met elkaar een lekkere pannenkoek eten bij het pannenkoekenhuisje tegenover de ingang van het bos.
Wij zijn er klaar voor! Bepakt met een rolletje snoep en een linnentas voor alle gevonden herfstschatten stappen we in de auto. Iedereen heeft er zin in!
Aangekomen bij de parkeerplaats blijkt het al lekker druk Wat wil je anders op een heerlijke zonnige herfstdag in de vakantie. Bij de betaalautomaat staan een aantal mensen te wachten op hun beurt om een toegangskaartje te kopen. Van een vrolijk huppelende tiener verandert mijn meisje in een standbeeld. “Ik ga niet” is het enige wat ze nog kan zeggen. De drukte zorgt ervoor dat zij totaal blokkeert. Het enige wat ik kan doen om haar te helpen is door rustig te blijven en kijken of we nog een alternatief kunnen verzinnen. Zou het een idee zijn om alleen even naar de hertjes te wandelen in plaats van de geplande wandeling te doen? Helaas zakt mijn dochter steeds dieper weg in haar onrust. Haar gedachten blokkeren volledig. Niets kan meer, totale overprikkeling. En daar sta je dan als moeder met leuke plannetje, met mijn zoontje die klaar is om op zoek te gaan naar kastanjes en met een dochter die wel wil maar niet meer kan. Mensen om ons heen kijken nieuwsgierig wat er gebeurd. Niet aan denken, niet aan denken. We wachten tot haar hoofdje wat opklaart. Maar het lukt echt niet meer. Dan besluiten we om gelijk een pannenkoek te gaan eten. Wie weet lukt het wandelen daarna nog.
Mijn dochter herstelde zich, de pannenkoek was heerlijk en mijn kids genoten. De boswandeling lukte helaas niet meer. En ik… ik vond het moeilijk. Mijn missie om iedereen een gezellige middag te bezorgen was mislukt, een naar gevoel bleef over. Totdat de begeleider van mijn dochter later tegen mij zei dat het ok was zoals het was gegaan. Dat je als moeder van een ASS-er zo ontzettend je best doet. Je geeft alles voor je kind toch? Maar wat als dat alles bijna nooit genoeg is. Je mag trots zijn op jezelf als ASS-moeder. Of je plannetje nu lukt of niet, het is niemands schuld. De lat mag lager. Voor mij geld dat ik mag accepteren dat onze boswandeling de ene keer wel zal lukken en de andere keer niet. Dat het goed is zoals het is. Dat jij en ik, moeders van een zorgintensief kind, goed zijn zoals we zijn. Je doet genoeg, je bent een top moeder met een top kind! Zullen we dat vanaf nu telkens tegen elkaar blijven zeggen?
Nog meer tips nodig voor leuke uitjes met prikkelgevoelige kinderen? Je leest ze hier!